Presencia de García Lorca na poesía galega

 

Son muchas las influencias, ecos o repercusiones que la poesía de Lorca tiene en la poesía gallega. Xesús Alonso Montero hace un estudio muy pormenorizado. Aquí solo pondremos algunos ejemplos.


De 1972 es “Cea na Quintana dos Mortos (Ensaio poético)”, de Luís Álvarez Pousa, largo poema en el que, por el título, sospechamos que la Madre que habla en la composiciónes la “Danza da lúa en Santiago”, donde encontramos versos como estos:

Federico, ¿ónde deixaches a lúa
da Quintana dos mortos?

En un poemario inédito de Darío Xohán Cabana (1970?) aparece una "Elexía por Federico García Lorca":



 


Otro poema de Víctor Campio Pereira es el soneto "O poeta baila coa lúa":

O poeta baila coa lúa

                            Nai: a lúa está bailando
                             na Quintana dos mortos .
                                                           F.G.L.

Chove en Santiago pranto. A Berenguela
tanxe poldros de sombra, o vento brúa.
transido corpo de galán, a lúa
na Quintana dos mortos baila e vela.

Baila na pedra a lúa. Para vela
-lourida pomba, namorada túa-
para vela bailar a noite núa
vineches, Federico, a Compostela.

Na Quintana o luar tremelucía.
A lúa amoute. A lúa, bico a bico,
namourote na pedra gris e fría,

pedra meiga con saibo a eternidade.
¡E volos dous bailando, Federico,
-a lúa e ti- mollados de saudade!

También hay que señalar el poema de Xesús Rábade Paredes, "A Federico, amor, que se nos foi de branco":

Sángrame a dor arreo polas costas
como se sangra a sombra.
Sábeme a voz o laio do poeta
cando che berro:¡VOLTA!

Fala a morte en acoro.

Na Quintana de pedra
vésme ti, amor de branco
e alba pinga vermello.




De Celso Emilio Ferreiro es este poema en que continúa uno de los Seis poemas galegos:
Triste Ramón de Sismundi,
sempre pechado en ti mesmo,
hoxe xa dono da tenda
basoiras soio pra dentro,
basoiras prá caixa forte,
basoiras cobros i arrendos,
pois o pó da estanteiría
basóiracho agora un neno
fillo da rúa, nacido
nas favelas de Palermo.

Triste Ramón de Sismundi,
sempre teimoso e segredo,
basoiras terra galega,
basoiras amor e vezos,
basoiras xabre de angurias,
basoiras cinza de esquezos,
borralla de lonxanías,
estrume de sentimentos,
basoira que te basoira
na dura roda do tempo.

Galicia, probe e borrosa,
xa non che turba o silencio.